Bijna een maand geleden besteedde ik aandacht aan dit overzichtsartikel, waaruit naar voren komt dat er geen overtuigende aanwijzingen zijn dat een bekende opvoedinterventie als Triple P positieve effecten sorteert. Deze methode wordt wereldwijd en ook in ons land veel toegepast. Ik zie dat als een uitwas van de mythe van de opvoedbaarheid. Zie hier, hier en hier. We zijn gaan denken dat de problemen met onze jeugd er aan liggen dat ouders hen niet goed opvoeden. Dus zijn we allerlei "interventies" en "methodieken" gaan bedenken om ouders te leren hoe ze beter moeten opvoeden. Maar de problemen liggen niet bij de ouders. Die liggen er in dat onze gezinnen te sociaal geïsoleerd zijn om kinderen goed te laten opgroeien. En in de grote mate van leeftijdssegregatie die daar het gevolg van is.
Een maand geleden vroeg ik me af of die negatieve berichten over de werking van Triple P wel aandacht zouden krijgen. Er is zoals ik toen zei al een hele "bedrijfstak" van opvoedinterventies ontstaan en die wil zoiets natuurlijk niet graag horen. Maar vandaag blijkt dat dat nieuws wel degelijk is opgepikt.
Eerst kreeg ik dit stuk onder ogen op de website van het Humanistisch Verbond, waarin gereageerd wordt op een opiniestuk van Gabriëlle Jurriaans in NRCnext, dat ik gemist had. De kritiek is dat Triple P teveel gericht is op het belonen van goed gedrag, wat overigens geheel in lijn is met wat we meestal onder "opvoeding" verstaan en wat klopt met de gedachte dat opvoeden niet voldoende is om een kind goed groot te brengen.
Daarna kwam dit kritische stuk uit de British Medical Journal voorbij. Waaruit blijkt dat er ook in Engeland een bedrijfstak van opvoedinterventies bloeit.
En tenslotte deze uitgebreide bespreking van dat overzichtsartikel op PLOS Blogs. Zeer het lezen waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten