Gistermiddag een enerverende Zaterdagmatinee in het Amsterdamse
Concertgebouw bijgewoond. Reinbert de Leeuw dirigeerde het
Asko/Schönberg Ensemble. Met nieuw werk van Louis Andriessen en van
diens leerling Reza Namavar. En Grand Pianola Music van John Adams en Eight Lines van Steve Reich.
Als je met een woord het concert zou moeten samenvatten, dan zou dat het woord polsslag zijn. Je kunt het hele concert hier nog beluisteren. Het meest onder de indruk was ik van Eight Lines van Steve Reich. De première daarvan was in 1979, toen ook onder leiding van Reinbert de Leeuw. Maar toen nog onder de titel Octet.
Het stuk heeft een uitwerking op je, althans op mij, die maakt dat
begin en einde opgehouden hebben te bestaan. Ja, een oneindig durende
polsslag. Het duurt maar ruim een kwartier, maar ergens halverwege begon
ik me af te vragen hoe het zou moeten stoppen. Of beter: ik voelde de
sterke wens dat het altijd zou doorgaan. Merkwaardig.
Op
YouTube vond ik deze uitvoering met Steve Reich zelf, ook uit 1979.
Alleen audio, maar met schilderijen van Jackson Pollock. Ik zou twee
keer luisteren, een keer met de ogen open en een keer met de ogen dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten